Dichter bij de grond

Ik schrijf zelden over actualiteit, omdat actualiteit altijd hetzelfde voelt. Een president zegt iets stoms, de economie groeit niet hard genoeg, de natuur wordt vernield, repeat. Het raakt me wel, soms voel ik me aangesproken. Maar het heeft niet echt impact op mijn leven.

Ik dacht dat corona ook niet echt impact zou hebben op mijn leven, maar in een week tijd zijn we van ‘het is gewoon een griepje’ naar een halve lockdown gegaan, en ik merk dat ik het maar slecht kan verwerken. In onze huiskamer annex slaapkamer annex thuiswerkkantoor zat ik deze week mijn rekenmodellen te runnen en te schrijven terwijl ondertussen de halve supermarkt werd geplunderd, verpleeghuizen dicht gingen, mijn moeder overuren moest draaien op de longafdeling, steeds meer mensen ziek werden, steeds meer mensen dood gingen.

De coronatrein dendert over iedereen heen en hij is nog niet eens op volle snelheid. We hebben de afgelopen week pas de eerste looping gehad van een wilde achtbaan. En die looping begon met eigenbelang: ik voel me opgesloten, ik ben bang dat het eten opraakt, ik vind het stom dat mijn plannen niet doorgaan. Dat is egoïstisch, maar zo klein kan een probleem zijn als je aan het begin staat en nog niet echt voelt hoe serieus het is. Dit weekend rolden we de tweede looping in. Blijven familie, vrienden en collega’s gezond? Voelen ze zich eenzaam, zijn ze bang? Raken ze hun werk kwijt? Kan de samenleving dit wel aan, niet alleen de komende weken, maar de komende maanden en jaren?

Erik en ik hadden grote plannen dit jaar. Het gaat niet om een vliegreisje naar Spanje of een feestje dat niet door kan gaan. Het waren grote levensplannen die nu in één klap van de baan zijn. Ik zit daar nog wel elke dag om te huilen. Maar ons ongemak valt in het niet bij wat er met de wereld gebeurt. Met onze baan bij de overheid zijn we de laatste die hun inkomen kwijtraken, we zijn niet eenzaam, we zitten qua gezondheid niet in een risicogroep, we kunnen nog naar buiten en van het mooie weer genieten.

Elke dag halen we de fietsen uit de berging en doen we alsof we op avontuur gaan. Donderdagavond namen we het trekpontje over de Vlaardingervaart. Vrijdag ging ik Aalscholvers kijken in de Ackerdijkse plassen. Zondag reden we over de dijken langs de Oude Maas. Op Instagram schreef ik dit:

Die #natureisourhome staat er niet zomaar. Ik moet thuisblijven, maar thuis is nooit mijn huis geweest. De natuur is mijn huis. Het was in het dagelijks leven al zo moeilijk om daar bij te komen, maar nu heeft corona de sleutel weggegooid. En zo komt er ook een hoop boosheid. Er is iets goed mis met de manier waarop we met dieren, mensen en spullen omgaan en de coronacrisis is daar maar één van de vele uitspattingen van. Nu staan de vliegtuigen aan de grond, ligt ons zieke consumptiegedrag noodgedwongen stil en zitten we gevangen in onze eigen huizen. En het enige waar iedereen over praat is symptoombestrijding: hoe krijgen we dit virus zo snel mogelijk onder controle zodat het gewone leven door kan gaan? Terwijl er veel meer nodig is om de wereld gezond te houden.

Erik en ik vragen ons af wat we kunnen doen, behalve wachten, coronadashboards volgen, betrokken blijven bij de mensen om ons heen en een nieuwe woon-werkroutine verzinnen. Hoe gaan we hier mee om? Niet alleen praktisch, maar ook emotioneel? Die vraag stellen meer mensen zichzelf. Vrijdag luisterden we naar een webinar van Itip over onzekerheid in stormachtige tijden. Er luisterden 800 mensen mee. Dan ben ik ook dankbaar, dat we met zoveel gevoelige kuikens in hetzelfde schuitje zitten. En dat ik niet alleen thuiszit, maar met Erik. We wonen pas drie maanden samen, en ik ben in tijden niet zo gelukkig geweest.

Het is een absurde situatie vol conflicterende gevoelens. Veel meer kan ik er op dit moment niet van maken. Ik kan niet eens een coherent einde aan mijn blog schrijven, merk ik. Maar die komt wel. Voor wie niet in het ziekenhuis werkt, is er de komende weken een hoop tijd om diep over het leven na te denken.