Dichter bij de grond

Het verbaast me dat niemand protesterend de straat op gaat en betaalbare huizen eist. Ik wist dat de woningmarkt overspannen is, maar niet hoe erg het was tot ik mijn eigen appartement te koop zette. Een halfuur voor het op Funda verscheen waren er al tien bezichtigingen aangevraagd, een uur later 25. Ik zette de aanmeldingen stop maar moest er dezelfde dag nog minstens 40 afwijzen. De week erna liep het aantal op tot boven de honderd en waren we de tel kwijt.

Mensen zeggen: wat fijn voor jullie, dan hebben jullie lekker veel geld voor je nieuwe huis. Maar het is vooral een teken dat er iets goed mis is. Huizen onder de twee ton zijn er nauwelijks, alles wat op Funda staat is al verkocht en mensen blijven vastzitten aan karige huurhuizen van +1.000 euro per maand.

Huizenzoekers blijven maar bieden en hopen, schroeven hun wooneisen steeds verder omlaag, schroeven hun budget op, zijn teleurgesteld omdat het niet lukt. Ook lees ik veel boosheid op ‘mensen uit de Randstad’. Want die hebben wat te verkopen en trekken vervolgens naar het buitengebied om daar alle nog betaalbare woningen weg te kapen. Ik vind dat nogal kort door de bocht. Ik kom helemaal niet uit de Randstad, maar uit een klein dorp in Noord-Holland. Ik ben hier per ongeluk beland, omdat er in dat kleine dorp in Noord-Holland geen werk was. Ik wilde nooit in Rotterdam wonen en maakte altijd plannen om weer weg te gaan. ‘Mensen uit de Randstad’ bestaan niet, je kunt ze niet over één kam scheren. Ook voor mij is er geen plek in het dorp waar ik vandaan kom. Dat is niet alleen de schuld van de huizencrisis maar ook van de manier waarop Nederland is ingericht en waarop onze economie werkt. Ook ik zoek een fijne en betaalbare plek om te wonen, net als iedereen.

Een ander deel van de mensen wordt niet boos maar wanhopig. We krijgen regelmatig briefjes in de bus van stellen die in onze buurt willen wonen: wilt u alstublieft uw huis aan ons verkopen? De briefjes worden steeds professioneler, op glimmend papier met foto’s en een lange lijst met voordelen die wij als potentieel verkoper hebben omdat we geen makelaar hoeven in te schakelen. Sorry, ons huis is al verkocht.

En ondertussen bekruipt me een soort van schuldgevoel, omdat ik wel een huis heb, en zij niet.

Voorheen kon je mensen nog wel eens verwijten dat ze te veeleisend waren en niet creatief genoeg. Maar als zelfs de weinig veeleisende, creatieve mensen (en de kinderen van rijke VVD’ers) niets meer kunnen vinden, is dat een teken. Boos of wanhopig zijn heeft geen zin en helpt je niet aan een huis. Het is de overheid die faalt en ter verantwoording moet worden geroepen. Huisvesting kun je duidelijk niet aan de markt overlaten, al denkt ons rechtse kabinet daar anders over. Er zijn teveel villa’s gebouwd, te weinig kleine woningen en teveel beleggers die de nog betaalbare woningen díe er zijn uit de markt plukken en weer voor +1.000 euro per maand verhuren. En de overheid is weinig fantasierijk of gewoon traag als het aankomt op mensen die alternatief willen wonen, zoals in tiny houses, ecodorpen en woongroepen.

Wij deden de bezichtigingen van ons huis zelf. Zo konden we een beetje peilen of mensen er zouden gaan wonen of dat we met een belegger te maken hadden. Aan de laatste wilden we hoe dan ook niet verkopen. Ons doel is niet om elke euro eruit te slepen die erin zit. Huizen zijn om in te wonen, geen beleggingsobject. Maar we voelen ons roependen in de woestijn, want op grote schaal verandert er niks en wordt het huizenprobleem nog elke maand groter.