Dichter bij de grond

Ik voel me een boot zonder brandstof die alleen vooruit komt als de wind de goede kant op staat.

Ik bedoel dat ik moe ben, te moe om te zien hoeveel leven hier is. Sinds we hier wonen zijn we nog niet veel in de Grote Natuur geweest. We hebben alleen wat om het huis gescharreld. In het beekdal luisteren we ‘s avonds naar uilen. Op het raam zit een grote groene sabelsprinkhaan. Of we fietsen naar de rivier om bevers te zoeken. Ze helpen me om uit de bouwbubbel te komen en me te realiseren dat er nog meer is op aarde dan een onaf huis.

Ik heb al twee maanden het plan om de Veluwe over te lopen met mijn nieuwe avonturenrugzak, maar ook daar ben ik te moe voor.

Voor werken ben ik te moe. Voor nadenken ben ik te moe. Voor blogs schrijven dus ook. Sorry daarvoor.

In de spaarzame uren dat ik niet te moe ben, vraag ik me af of alle stres rond het bouwen een huis wel waard is. Het fysieke werk is niet zo’n probleem, maar wel het continue organiseren van alles in een omgeving die nieuw is. Waar ik het meeste last van heb, is dat ik me hier nog niet thuisvoel, zoals ik me nergens thuisvoel binnen een jaar nadat ik verhuisd ben. Ik was ontworteld schreef ik in mei. En ik heb niet veel energie over om opnieuw te wortelen.

Living the dream. Lekker is dat. Dromen kosten pijn en moeite – altijd – en als je overgevoelig bent nog net wat meer dan voor andere mensen. Dromen confronteren je met allerlei overtuigingen en zwaktes die je liever wilt vermijden. Al ben ik dus te moe om daar over na te denken. Ook lekker. Toch lig ik ‘s nachts vaak wakker, zoals baby’s dat doen op overprikkelde dagen.

Ik raak in paniek bij de gedachte dat het misschien niet lukt, ons perfecte leven, het betekenisvolle bestaan. Ik was vergeten hoeveel faalangst ik heb, of ik dacht dat het nu wel eens weg was. Niet dus. Als een project met zoveel onzekerheid en zoveel risico’s – wat zelf een huis bouwen is – niet fout mag gaan, wordt de druk wel erg hoog. Ook dat speelt mee. En ik moet nog zoveel naast een huis bouwen. Ik heb niet één droom, maar twintig, en er is zo weinig tijd.

De harde grenzen van mijn overwerkte geest roepen om slaap en simpel vermaak. Een luxe hotel, nieuwe kleren en Glee bingewatchen op Netflix. Alles wat ik mezelf normaal maar in hele kleine hoeveelheden toesta, omdat ik kilo’s discipline heb. Maar nu dus even niet.

Op zeldzame momenten zie ik dat alles wat ik zoek er al is. Natuur, betekenis, eigenzinnigheid, verbinding. Een huis meer of minder verandert daar niks aan. Het maakt wat er al is alleen leuker.

Omdat de ruwbouw af begint te raken, zie ik ook hoe mooi het wordt en hoe we alles samen voor elkaar krijgen. De Randstad-escape werpt langzaam maar zeker zijn vruchten af. Ik heb nog nooit zoveel bos in de buurt gehad om in te verdwijnen. Vorige week fietste ik in het schemerdonker per ongeluk over een slang, waarschijnlijk een ringslang. Een paar dagen later zagen we een hazelworm, een pootloze hagedis die doet alsof hij een slang is.

We doen de afwas buiten in de regen, waar de paarden in de wei van de buren voorbij galopperen.

Ik erger me aan scooters en schreeuwende jongeren op straat. Ik erger me aan de snelweg die je in de verte hoort als de wind verkeerd staat. Ik erger me aan vrij veel, doorgaans, maar nu nog meer omdat het hier leuk moet zijn.

Ik zit weer een half uur op de fiets om bij een station te komen, om dan het hele eind naar Rotterdam te treinen.

Soms maak je onpraktische keuzes omdat er iets is dat je heel graag wilt.