Dichter bij de grond

De eerste kerstvakantieweek. Wat een feest. Ik had mijn telefoon uitgezet. Gewoon uit, ja, daar is een knopje voor. Ik had het zoveelste interview gelezen van een wetenschapper/filosoof over het juk van de technologie en het valt me op dat die mensen zelf nooit een smartphone hebben. Ze weten hoe zelfondermijnend die dingen zijn.

Binnen vijf minuten was ik vergeten dat ik onbereikbaar was.

Daarna begon het grote genieten.

Ik fietste de Nederrijn op en neer om hem beter te leren kennen. Sinds ik op de rivier gekajakt heb, hebben we een speciale band. Nu word ik elke keer warm vanbinnen als ik hem door het landschap zie stromen. Al jarenlang werk ik in een bunker in Rotterdam aan het beheer van onze dijken, maar pas nu we hier wonen, raakt hij me.

Bij Pannerden wordt hij in een kanaal geperst, bij Arnhem moet hij zijn water met de IJssel delen. Bij Rhenen worden de uiterwaarden door hordes ganzen bevolkt die ze net aan het afschieten waren toen ik voorbij trapte. Onderaan de dijk, in de polder, zat een buizerd in wit verenkleed zich op een natte kerst voor te bereiden.

(Dat de kerst heel koud en zonnig zou worden kon die buizerd ook niet weten.)

Terwijl Erik thuis nog druk aan het videovergaderen was, werkte ik aan een synopsis, een soort samenvatting van mijn boek met de belangrijkste personages en plotwendingen. Vroeger schreef ik dat voordat ik aan een verhaal begon en niet als het al half af is, maar dat was zo’n planmatig en gestructureerd proces dat het schrijven niet spannend meer was. Nu heb ik het verhaal al schrijvende ontdekt, net zoals ik mezelf al schrijvende ontdek.

Als ik het koud kreeg, ging ik wandelen. Ik had het veel koud, want we experimenteerden met de warmtepomp terwijl het buiten -7 was en er een gure wind op onze grote ramen stond. Als je het warm wilt hebben, moet je iets verbranden. Eten, hout, gas, zon. De zon brandt altijd maar laat zich moeilijk reguleren. Na een paar dagen prutsen ontdekten we een manier om wat minder elektriciteit te trekken en ook niet de hele tijd met een donsjas in huis te hoeven zitten.

Vlak voor de kerst zette ik mijn telefoon weer aan om te kijken of mijn ouders nog instructies nodig hadden voor ons Grote Kerstfeest. Dit had ik gemist:

Foto’s van mijn neefjes (heel schattig). Een apocalyptisch beeld van Rotterdam. 36 nieuwe vacatures. 14 likes. 8 nieuwsbrieven. De wilde avonturen van mijn outdoorvrienden.