Dichter bij de grond

Zo’n dertig kilometer van ons huis ligt de Duitse grens. We moeten een stuk industriepolder door – vlak, recht, grijs. Daarna begint het te heuvelen. De stuwwal van Nijmegen, het Reichswald.

Het Reichswald (Rijkswald/Rijkswoud – lastig, zo’n taalbarrière) heeft het hokjespatroon van een productiebos alleen zijn die hokjes zo groot dat je dat als fietser of wandelaar niet doorhebt. Het is een uitgestrekt en heuvelachtig bos dat op 95 meter piekt. Er omheen ligt een glooiend landschap van velden, boerderijen en kleinere bosjes.

Waar ik glooiend zeg bedoel ik bergachtig, voor Nederlandse begrippen. De hellingen bijten in je bovenbenen en als je er zonder helm vanaf racet voel je je niet helemaal veilig.

(We zijn onze helm vergeten.)

In dat exotische grensgebied beginnen we het nieuwe jaar, brak van het gemberbier en het slaaptekort, slap van een gebrek aan fietsconditie door al het huizenbouwen. Onze Nijmeegse biologen-fietsvrienden nemen ons op sleeptouw, of wij hen.

Het is één van die zeldzame ritten waarbij Erik en ik samen op de foto staan, omdat Erik normaal de fotograaf is.

De modderige bospaadjes en stenige grindwegen schudden me wakker. Het leven is fantastisch, denk ik, ik moet alleen vaker fietsen om me dat te herinneren. Meer fietsen is niet eens mijn goede voornemen, maar een beter begin van het nieuwe jaar kan ik niet bedenken.

Zodra ik de roodwitte Duitse wegwijzers en de Radfahrer und anlieger frei-borden zie, ben ik op vakantie. Het is in mijn belevingswereld nog niet normaal, namelijk, om zo dicht bij de grens te wonen. Niets klopt, ook het weer niet met een veel te warme maar wel lekkere vijftien graden. In mijn hoofd zijn we al onderweg naar Zwitserland. Jammer genoeg laat de zon zich niet verleiden tot afwijkend gedrag en voert de dreigende schemer ons terug naar ons Nederlandse heuveldomein.

We zijn na tachtig kilometer een beetje moe.

Zwart-witfoto gemaakt door Sanne. Kleurenfoto gemaakt door Jessie.