Dichter bij de grond

In een stoffig hotel in het Europoortgebied begint mijn jaar in de natuur. Ik heb patat gehaald en bij een Rotterdamse ijzerhandel heb ik een Zwitsers zakmes voor mezelf laten inpakken dat al een tijd op mijn verlanglijstje staat, en die ik morgenochtend weer uit mag pakken als het echt begint. Het is net een kinderfeestje, bijzondere momenten moet je vieren, ook als je alleen op een grijsgesausde zolderkamer zit. Morgenvroeg moet ik in de duinen zijn voor een kennismakingsdag van de Jaaropleiding Wildernisgids bij Mark Burg en kan ik me weer met een gerust hart ergens thuisvoelen.

Ik had een paar dingen bedacht. Het eerste is dat het niet uitmaakt hoeveel ik al weet over leven in de natuur. Er is altijd zoveel meer te leren, vooral vaardigheden, die je moet herhalen-herhalen-herhalen tot het gewoontes worden. Maar ook kennis over eten uit de natuur blijft een onuitputtelijk onderwerp van studie. We gaan de basis van bushcraft herhalen, en leren over navigatie, shelter, gereedschappen, flora en voeding, fauna en diersporen, paddenstoelen, en sneeuwgebieden.

Het tweede dat ik had bedacht is dat dit soort natuurkennis en vaardigheden het allernuttigste (en voor mij leukste) zijn waar ik mijn tijd en geld aan kan besteden omdat natuur nooit overbodig raakt en eindeloos voedt. Hoe meer ik dat doe, hoe rijker ik me voel. Het is de basis van alles en hoe breder die basis is, hoe vrijer en gezonder ik me voel.

Het derde is dat ik een wildernisjaar niet alleen wil doen. Toen ik vier maanden door de Noord-Europese natuur zwierf miste ik gelijkgestemden het meeste. Ik wil met een groep mensen naar eenzelfde doel werken. Het is een beetje cliché om te zeggen, want de hele terug-naar-de-natuur-beweging in Nederland gebruikt dit woord, maar goed, daar hoor ik blijkbaar bij, dus ik kan het wel zeggen: ik mis een stam (tribe, als je bij een beetje hippe terug-naar-de-natuurbeweging hoort).

Het laatste (maar niet minste) is dat ik weer veel schrijfinspiratie ga krijgen van alle tochten die we ondernemen en de gesprekken die we ‘s avonds rond het kampvuur gaan voeren. Wat leuk is aan deze opleidingen, en anders dan eerdere opleidingen en cursussen die ik deed, is dat een groot deel in het buitenland is. Schotland, Harz, Vogezen, Ardennen, Noorwegen. Ik schrijf om mensen dichter bij de natuur te brengen en de enige manier om dat goed te doen is door zelf ook zoveel mogelijk tijd in de natuur door te brengen.

Het wordt een wild jaar.

Over het ‘gids’-gedeelte heb ik maandenlang getwijfeld. Iedereen mag zichzelf ‘wildernisgids’ noemen. Deze opleiding heeft een uitgebreid praktijkexamen en een theorie-examen om een zekere kwaliteit te garanderen. Ik moet ook mijn EHBO halen, huiswerk maken en een eigen onderneming van ten minste 72 uur organiseren. Ik weet dat ik het kan, mensen mee de natuur in nemen (ik heb het eerder gedaan). Maar ik wil niet per se bushcraftcursussen geven of mensen meenemen op trektocht. Niet alleen dat.

Nu realiseer ik me dat ik ‘gids’ ook breder op kan vatten. Een blogger kan een gids zijn, een fotograaf of podcastmaker, iemand die routes ontwerpt of outdoorspullen verkoopt, iemand die coaching in de natuur doet of de samenhang tussen mens en natuur onderzoekt. Mensen dichter bij de natuur brengen kan op veel manieren.