De magie van de wildernis openbaart zich zodra je van de gebaande paden gaat. De schedel van een ree, sporen van een wolf, de stilte van het bos. Als mens kun je een behoorlijke verstoring van zoveel natuurschoon zijn, maar er zijn plekken waar wildernis in overvloed is en je met respect voor de omgeving de meest bijzondere dingen kunt meemaken. Hoe je zoiets aanpakt, leerden we op het Kootwijkerzand.
Navigatie is de basis van een geslaagde tocht. Als je kompas en kaart onder de knie hebt, verdwaal je nooit, hoe wild een wildernis ook wordt. Dat is een geruststelling! Eigenlijk begint de magie al bij dat kleine stukje plastic met magneetplaat. Wat een wonder dat die je telkens weer de juiste kant opstuurt.
Tenminste, als je geen armband met magneetsluiting draagt, zodat je kompas een afwijking van een paar graden heeft. En ook voor magnetisch gesteente moet je oppassen. Alle beginnersfouten kwamen al snel boven water, en na een dag oefenen konden we goed koers houden in de Veluwse woestijn.
Met de techniek in ons systeem, lieten we de teugels wat vieren en zetten we onze zintuigen aan het werk. De wilde mens volgt zijn intuïtie en is veel opmerkzamer dan wij vandaag de dag zijn met onze continue afleiding, informatiestromen en gadgets. In een zintuigenoefening mediteerden we een tijdje in het zand. Bijzondere vogels kwamen en gingen, we namen subtiele veranderingen in de wind waar en werden ons bewust van onze eigen aanwezigheid in het geheel.
Later probeerden we ons in de levende wezens om ons heen te verplaatsen. We reconstrueerden de beweging van wilde dieren met behulp van pootafdrukken en vonden plaatsen waar roofdier en prooi elkaar gevonden hadden. Zwijnen, edelherten, damherten, reeën en zelfs de wolf, het was duidelijk dat ze hier allemaal zaten.
Onze eigen Nederlandse wildernis maakte plaats voor grootse plannen in andere uitgestrekte gebieden van Europa.