Dichter bij de grond

Twee maanden terug schreef ik dat ik mijn baan had opgezegd. Nu is het bijna zover. In een kano op de Rotte nam ik afscheid van mijn team. Volgende week typ ik nog wat documenten en dan is het klaar. De laatste weken waren druk. Iets met bestuurders, iets met aanbestedingen. Er moest wat vlotgetrokken worden en er stonden nog een paar stippen op de horizon. Het leek alsof alles altijd hetzelfde zou blijven.

Tijd voor een goed overgangsritueel en een emotionele beschouwing is er maar beperkt. Dat maakt afscheid nemen moeilijk. De rust ontbreekt om in woorden uit te drukken wat ik voel en daar word ik afwisselend afstandelijk en huilerig van. Daarom houd ik een logboek bij met mijn gedachten, waarom ik dit doe, wat mensen zeggen en waar ik goed in ben, zodat ik dat er weer bij kan pakken als ik bijvoorbeeld ga solliciteren of nog eens een nabeschouwing wil doen.

Iemand zei bijvoorbeeld: laat je niet direct verleiden tot een nieuwe baan. Vertel mij wat. Alle deuren gaan weer open en er is zoveel te doen. Het is verleidelijk om de aanstaande onzekerheid op te vullen met de dingen die ik al ken, dezelfde patronen te herhalen, meer geld te verzamelen en meer ervaring op te doen. Maar verderop in mijn logboek lees ik: ik heb andere ambities en wil mijn tijd en energie stoppen in het schrijven en een wildernisopleiding (…) wil naar de basis (…) mensen dichter bij de natuur brengen. Zo creëer ik in gedachten een heel ander soort nieuwe baan, eentje die nog geen vaste vorm heeft gekregen.

De grootste uitdaging – zeker voor iemand die zo planmatig is als ik – is om open te blijven staan voor het onverwachte. Lange tijd had ik te weinig basisvertrouwen om daar lol en betekenis uit te halen. Nu is er wat meer balans tussen plan en niet-plan. Een baan opzeggen zonder een goede basis is vluchten. Een baan opzeggen vanuit een stevige basis is een heel goed idee.

Dus ja, langzaam kijk ik er steeds meer naar uit. Ik heb zin om langer dan één ochtend per week in mijn creatieve geest te kunnen blijven. Ik heb zin om het bos van binnenuit te leren kennen. Ik ben blij met mijn nieuwe ‘collega’s’ in de opleiding en al het huiswerk dat op me afkomt. Nieuwe dingen leren is het leukste wat er is.

Het overgangsritueel begint ook langzaam vorm te krijgen. Ik ga bier drinken met collega’s, dan in een tent slapen. Daarna een week lang met een lichte rugzak over de Veluwe zwerven, kijken waar de wolf is. Luisteren of het ritme van mijn hart nog woorden voor mijn nieuwe levensfase heeft.