Dichter bij de grond

Ik had een blog willen schrijven over de meerdaagse zwerfroutes die ik over de Veluwe aan het maken ben, en die ik vorige week getestwandeld heb, of over de wildernisgidsopleiding waarmee we afgelopen weekend in Frankrijk een soort prehistorisch dorp bouwden. Maar op dat laatste weekend werd ik ineens heel erg ziek en thuis sloeg de coronatest meteen positief uit.

Erik was op datzelfde moment ziek en we maken zo’n beetje hetzelfde door. Het is nogal heftig. De eerste nacht lag ik met hoge koorts in een tent en was ik helemaal van de wereld. Ziek zijn is een van de weinige momenten waarop ik heel goed ben in totale overgave. Ik kruip dan met mijn volle bewustzijn in de pijn en al het ongemak, schakel mijn hersenen uit en laat mijn lichaam doen wat die moet doen.

Na een paar dagen word ik wel een beetje ongeduldig, en nu de hoge koorts matige koorts is geworden en mijn hersenen weer op halve kracht aan gaan, wordt het vervelend. Het coronavirus komt ook iedere dag met iets nieuws dat onverwacht nog ongemakkelijker is dan dat van de dag ervoor: pijnlijke ribben, benauwdheid, stekende hoofdpijn, duizeligheid.

Misschien ten overvloede na twee jaar corona, maar het is echt geen griepje. Steeds als het wat beter lijkt te gaan, blijkt dat helemaal niet zo te zijn en liggen we weer in bed. Het is typisch hoe de een alleen een beetje snotterig is en de ander zo ziek kan zijn. En ook typisch dat Erik en ik er dan net zoveel last van hebben.

We nemen het uitzieken serieus. Te snel weer beginnen is vragen om problemen, zeggen ze.