Dichter bij de grond

Je vraagt je misschien af wat ik met mijn tijd doe nu ik vrij ben. Toen ik twee maanden geleden stopte met werken had ik een mooi dagschema klaarliggen met vroeg opstaan, yoga, schrijven en buitenleven. De realiteit is dat het me nog niet echt gelukt is om een goede routine op te bouwen. Wat wel lukt: heel veel schrijven.

Ziek

De eerste week nam ik vakantie. Ik rustte uit en deed waar ik zin in had. Het was een van de meest productieve weken tot nu toe. Daarna ging ik een paar dagen naar Frankrijk om hutten te bouwen, en toen ik thuis kwam had ik corona. Tot zo’n beetje eind mei lag ik er helemaal af. Ik had het gevoel dat mijn jaar vrij nog niet echt begonnen was.

Reisplannen

Door de geforceerde rust had ik daarna zoveel energie dat ik niet te houden was. Voor de wildernisgidsopleiding moest ik een meerdaagse tocht in onherbergzaam terrein plannen, en terwijl ik dat aan het doen was, kreeg ik zoveel ideeën dat ik ook allerlei andere tochten uitwerkte. Ik heb twee weken lang zo’n 60 uur per week gewerkt. Tussen de bedrijven door ging ik fietsen in Twente, kamperen, had ik kajaktrainingen en weer een opleidingsweekend in Zeeland.

Schrijven

Daarna was de energie op. Ik maakte tijd voor mijn grote schrijfproject, maar had moeite om dat opnieuw van de grond te krijgen. Ik rommelde in huis, had nog huiswerk voor mijn opleiding, lag tussen de middag te slapen. Ik las elke twee dagen een boek uit – mijn versie van binge watchen en, ook al is lezen erg inspirerend, in dit tempo eerder neurotisch dan bevredigend. Op een bepaald moment heb ik zelfs met veel zelfmedelijden tegen Erik gezegd dat ik niets anders deed dan mijn spaargeld verbranden.

De uitdaging met schrijven is dat ik bij vlagen door een muur van zelfkritiek moet. Ik kan dan dagenlang somber zijn omdat het niet goed genoeg is, ik niks bereik en ik niet commercieel genoeg ben om mezelf te verkopen. Dat gaat gepaard met veel huilen en bijna opgeven, tot ik me aan het einde van de week realiseer dat ik niet alleen 5.000 woorden heb geschreven, maar ook weer allerlei ideeën krijg. Dan kom ik in een creatieve flow waardoor het verhaal zichzelf lijkt te schrijven en ik niet kan stoppen.

Kortom, de grootste onmacht zit in mijn hoofd.

Het begint nu zelfs overzichtelijk te worden: ik heb mijn werk in zes delen opgedeeld. De eerste drie staan goed genoeg om ze een concept te kunnen noemen (voor insiders: die zijn nu zo’n 30.000 woorden). Voor de laatste drie delen heb ik al een grove opzet en een helder idee waar het heen moet. Ik wil ze deze zomer afmaken. En dan is het klaar om te laten proeflezen.

Ultieme vrijheid

Wat het zo spannend maakt, is dat er geen garantie op succes is. Het was makkelijker geweest als ik een jaar ging fietsen, dan had ik een duidelijke bestemming met een tastbaar resultaat. Maar nu zit ik achter de computer, onzichtbaar, met wat voor de buitenwereld niet meer dan een vaag plan lijkt en voor mij een onzekere onderneming is die keer op keer mijn zelfvertrouwen op de proef stelt. Er is geen sturing van buitenaf, geen manager die vertelt hoe het moet, geen bedrijfscoach die me door blokkades helpt en er zijn geen collega’s om mee te overleggen. Dat klinkt als de ultieme vrijheid, maar ik vind het zwaar om alles zelf te moeten doen.

Dat ik hier dag in dag uit mee bezig ben, is dan misschien moeilijk voor te stellen. Toch is dit het mooiste werk dat er is. Ik ben de gelukkigste persoon op aarde omdat ik eindelijk toe kom aan wat ik zo graag wilde doen.