Dichter bij de grond

Ik ga op de bank zitten en dekentjes breien, denk ik steeds. Toch ben ik per ongeluk al vier keer de bergen in- en uitgelopen sinds ik zwanger ben. Het is verleidelijk om met zwangerschapskwalen thuis te blijven. Maar ik merk, net als in het normale leven, dat ik me het sterkst voel als ik wandel en in de natuur ben.

Samen wandelen

Toen ik drie maanden zwanger was, had ik een navigatietraining in de Vogezen. Het stond al tijden in mijn agenda, want bij de inschrijving voor mijn wildernisgidsopleiding had ik geen rekening gehouden met een potentiële zwangerschap. Nu zat ik in dat vervelende eerste trimester waarin je nergens energie voor hebt (en de meeste vrouwen ook nogal misselijk zijn – ik gelukkig niet). Daardoor was ik verbaasd dat het wandelen zo goed ging. Ik kon weinig kilo’s op mijn rug dragen en was snel buiten adem, er groeide al een klein buikje, maar ik kon toch goed meekomen. En de baby voelde dichterbij, alsof we samen liepen en ik alles van het bos kon laten voelen.

Twee weken later paste mijn wandelbroek niet meer dicht. Met Erik zat ik in de trein naar Lapland voor een vakantie die we ook al lang geleden hadden gepland. We wilden een tocht maken vanaf Abisko in Zweden, de plaats waar onze relatie ooit begonnen is. Dat nu onze baby meehobbelde maakte het extra uitdagend en speciaal. Erik droeg de tent en eten voor een week, ik mijn eigen spullen en dikker wordende buik. Als het niet ging, zouden we in een berghut gaan zitten en vanaf daar dagtochten maken. Maar we wandelden zonder noemenswaardige problemen tachtig kilometer in een kleine week.

Vertrouwen

Wat me opviel, was dat de rug- en bekkenpijn die ik thuis had, verdwenen. Het contragewicht van de rugzak, de heupband en het ritme van het lopen maakte alles tegelijkertijd steviger en soepeler. Aan de verloskundige had ik nog gevraagd of die heupband wel kon, zo strak om mijn onderbuik, en of de baby wel goed groeide als ik me zo inspande.
‘Geen enkel probleem. En geniet ervan,’ zei ze.

Ik was in Zweden en Noorwegen ook minder bang dat er iets mis zou gaan. Er kwam een soort vertrouwen over me heen dat de natuur precies doet wat het moet doen. Als er thuis iets is, kom ik in een zenuwslopend traject van medische controles en ingrepen terecht. Als er in de natuur iets mis gaat, dan gaat er iets mis. Veel ingewikkelder wordt het niet. Ik vond dat een geruststellende gedachte.

Een ruime week later waren we op de Lofoten en zat ik in een heel andere mindset. Ik las op de zwangerschapskalender dat ik tegen deze tijd de baby toch echt gevoeld moest hebben. Ik had wel iets gevoeld, ‘s avonds laat in mijn slaapzak, maar of dat de baby was? Daar kwam de onzekerheid weer. Vervolgens liepen we een nogal heftige tocht met steile beklimmingen in harde wind en regen. Ik was bang dat het deze keer teveel zou zijn, dat alle energie naar mijn lichaam ging in plaats van naar dat van ons kind. Dat was meer angst dan realiteit, want ik had geen pijn, was niet buiten adem, sliep goed, klom over rotsen en kampeerde op het strand. Ik had niet door hoe ongelooflijk sterk ik was. Eenmaal thuis bleek op de 20-wekenecho dat de baby keurig gegroeid was en zich precies zo ontwikkelde als die zou moeten doen.

Heimwee

De laatste bergtocht was een opleidingsweek in Wales. Met een groep liepen we in en rond Snowdonia National Park, een gebied met steeds steile klimmen en afdalingen waar het in oktober vrij guur is. In eerste instantie had ik me voor deze week afgemeld, maar onze instructeur zei dat er allerlei uitwijkmogelijkheden waren en groepsleden boden aan om een deel van mijn bagage te dragen.

Ik begin een patroon te zien. Ik doe niet veel anders dan voor de zwangerschap, maar dan met kleine aanpassingen. Natuurlijk heb ik mazzel en lig ik niet de hele dag ziek in bed. Maar ik geloof ook dat wandelen gezond is, dat ik veel meer kwalen zou hebben als ik thuis zit en dat het belangrijk is om sterk te blijven zolang dat kan.

In Wales merkte ik wel iets nieuws: heimwee. Ik wilde thuis zijn bij Erik en ik voelde me bij vlagen onveilig. De zwangerschapshormonen bereiden me steeds meer voor op de aanstaande baby, waar straks alle prioriteit ligt. In plaats van wandelroutes uitwerken willen mijn hersenen zich bezighouden met wasbare luiers en tweedehands rompertjes.

In november heb ik nog een cursus diersporen en organiseer ik een bivakweekend, gelukkig dichter bij huis. Daarna ga ik met zwangerschapsverlof en breng ik de gure wintermaanden eindelijk breiend voor de kachel door.