Een huis bouwen voelt als een zware tocht over onbegaanbaar terrein in de bergen. De lange, modderige dagen, overal zweet en zonnebrandcrème, kant-en-klare pasta en spierpijn op plekken waarvan je niet wist dat je daar spieren had. Mijn handen voelen alsof ik uren aan een rots heb gehangen. Mijn neusharen zijn zwart van het stof.
Net als met buitenleven vind ik het achteraf wel lekker. Nu we weer een paar dagen in ons tijdelijke huis in Arnhem zijn, omringd door luxe zoals warm stromend water en schone sokken, voelt het alsof we onszelf op een hotel hebben getrakteerd. We slapen, eten ons vol met alles wat los en vast zit en kunnen ons niet voorstellen dat we voorheen nog zin hadden om ‘s avonds een rondje te mountainbiken of in de boulderhal onze spieren op te pompen.
In Arnhem proberen we op ons thuiswerkkantoor tussendoor nog wat te werken. Maar excelsheets invullen en videovergaderen voelen plotseling als de meest achterlijke bezigheid waar een mens zijn dag mee kan vullen. Tegelijkertijd voltrekt zich een internationale ramp met het hoogwater in Europa en zie ik op een wel heel fatale manier weer eens het nut van mijn dagelijks werk: dijken onderhouden is belangrijk.
Wanden dichtmaken
Precies een maand geleden werd ons cascohuis door de aannemer opgeleverd.
De afgelopen weken kwamen de ouders en een paar vrienden ons helpen met spullen sjouwen, aftimmering, de tuin en de catering. Tussendoor hadden we ook nog aardig wat werklui over de vloer voor elektra, water, het storten van de vloer en het grondwerk rondom het huis. We moeten steeds oppassen dat er niet teveel mensen tegelijkertijd aan het werk zijn. Het huis is daar te klein voor.
De grootste klus was het dichtmaken van de wanden. Op alle muren moesten latten worden geschroefd. Mijn moeder en ik hebben geholpen om daar isolatiemateriaal tussen te proppen. Erik en zijn vader zaagden, lijmden en schroefden de loeizware afdichtplaten daarop. Ik ben dagenlang bezig geweest om alle naden tussen de muurpanelen, het dak en de kozijnen af te plakken met luchtdichte tape voor de isolatie.
Klussen die daar tussendoor stiekem nog veel tijd in beslag namen, waren het plaatsen van de binnenkozijnen, installeren van de wc, graven van een wadi, betimmeren van de technische ruimte en het aanleggen van ventilatiekanalen in de balkenlaag. Als je het snel zegt, lijkt het niks.
Godzijdank hebben we een klein huis.
Grondwerk
Een andere grote klus was al het grondwerk. Eerst kwam een grondwerker drie vrachtwagens zand afvoeren dat uit de fundering is gekomen en nog achterin de tuin lag. Vervolgens heb ik ze de hele middag geholpen om infiltratiekratten op anderhalve meter diep uit de grond te trekken die door de projectontwikkelaar op de verkeerde plek waren gelegd.
Met mijn ouders heb ik een beschoeiing gemaakt zodat onze grond niet naar het weiland van de buurman stroomt. We hebben de afvoer voor afvalwater aangesloten op de riolering en de regengoten aangesloten op onze wadi in de achtertuin. De tuin leek op een gegeven moment één grote loopgraaf. Toen alles weer dicht lag, is mijn vader begonnen met straatwerk bij de voordeur zodat we niet steeds het zand naar binnen lopen.
Kamperen in eigen huis
We slapen op een matras dat op de vide achter een paar pakken isolatiemateriaal ligt weggestopt, wassen ons met een emmer water en koken op campinggas in onze buitenkeuken. Het is maar goed dat het zomer is.
Over twee weken verhuizen we definitief naar het nieuwe huis. Het blijft dan nog even kamperen, al wordt het steeds comfortabeler. We hebben een tijdelijke meterkast voor stroom en het water is aangesloten zodat de wc al werkt. Als de wanden klaar zijn, kunnen we een provisorische keuken maken. Maar het is nu al de meest luxe tent die we ooit hebben gehad. We redden ons wel. Ik vind het belangrijker welke fruitbomen er in de tuin komen dan of de douche werkt en welke kleur de keukenkastjes krijgen.
Type 2 fun
We zijn moe maar dat voelt natuurlijk. Zo merken we weer dat mensen gemaakt zijn om fysiek werk te doen (en op tijd te rusten). Ook geeft het veel meer voldoening nu we niet meer alleen opdracht geven en toekijken, maar het ook zelf maken.
Huizen bouwen is niet mijn hobby, ik heb er veel te veel stres van en op sommige dagen ben ik te moe om het nog leuk te vinden, maar het is zó’n gaaf project en het resultaat is zo mooi. Type 2 fun, noemen ze dat in de outdoorwereld: op het moment dat je het doet is het klote, maar achteraf was het fantastisch.
