Dichter bij de grond

We zijn een huis aan het ontwerpen, van hout, misschien van stro. Een klein ding met een dak erop en zonnepanelen, waar we zo zelfvoorzienend mogelijk en dicht bij de natuur willen leven.

Ik vraag me al jaren af wat ik in de Randstad doe. Zolang ik in Rotterdam werk probeer ik er weg te komen, maar het was nooit het juiste moment en er waren andere dingen die belangrijker waren. Ik had ook geen goed exit-plan en ik wilde het niet alleen doen. Sinds Erik en ik samen zijn is de behoefte om ergens anders te wonen verdubbeld. En nu heeft het ineens wél prioriteit. Nog voor het hele coronagebeuren waren we al plannen aan het maken. In de kamer hadden we onze vier grootste dromen aan een waslijn gehangen en waren we aan het onderzoeken hoe haalbaar ze op dit moment van ons leven zijn:

1. Een zeilboot kopen en actieve reizen langs de Noorse en IJslandse kust organiseren: we kwamen er achter hoe duur een boot is en ik heb niet zoveel zeilervaring;
2. Alles verkopen en gaan fietsen: een oude droom van mij, maar we ontdekten gaandeweg dat we veel meer behoefte hadden aan samen een thuis opbouwen en van daaruit lange (en kortere) tochten maken;
3. Naar Scandinavië verhuizen: is nog niet afgevallen maar werd ook niet echt concreet. Wat niet is, kan nog komen;
4. Een eigen huis bouwen met moestuin, camping, fietsenwerkplaats en workshopruimte om buitenactiviteiten en fietsweekenden te organiseren: dat leek wel haalbaar tot we de grondprijzen in Nederland zagen. Alleen in noordoost Groningen en in Zeeuws-Vlaanderen is zoiets enigszins betaalbaar, maar dat waren niet de inspirerende omgevingen die we zochten. We zijn niet de enigen die dromen van een leuk romantisch huisje in de natuur. Die bestaan dus niet. Of ze kosten minstens vijf ton. We moesten wat creatiever zijn.

De realiteit

Zoals dat gaat met alle grote dromen waren onze eisen veel te hoog. Daardoor leek alles onmogelijk. Het voelde alsof we vastzaten en we raakten al behoorlijk gefrustreerd.

Toen brak de lente aan en omdat we veel thuis zaten, ging ik tuinieren op het balkon. Na een maand had ik al wel door hoe takkenveel werk dat was. Ik dacht: ik hoef eigenlijk niet zo’n groot landgoed. Erik was nog steeds naar kavels aan het zoeken en kwam ook leuke dingen tegen die in een dorpskern maar vlak bij het bos lagen waardoor het toch dicht bij de natuur voelde. Een huis bouwen bleek vervolgens alleen betaalbaar als we veel zelf zouden doen. Maar dat is ook mooi. Mensen hebben eeuwenlang hun eigen huizen gebouwd en voor hun grond gezorgd. Het voelt natuurlijk om er tijd in te stoppen en moeite voor te doen.

Ondertussen werd ook steeds duidelijker wat we los van elkaar het liefste willen. Voor Erik is dat al sinds hij zich kan herinneren zijn eigen huis bouwen. Ik heb altijd de droom gehad om meer zelfvoorzienend te leven. Die plannen gaan goed samen. Het werd realistischer:

• een compact huis bouwen;
• met voldoende ruimte (maar niet meer dan nodig) voor een eetbare tuin;
• in een omgeving met veel natuur;
• waarbij we zoveel mogelijk bouwen met natuurlijke materialen en duurzame energiesystemen;
• en zoveel mogelijk zelf doen om vaardigheden te leren en kosten te besparen.

Op een gegeven moment had Erik op Marktplaats een kavel gevonden in Renkum op een stukje braakliggend terrein in het dorp. Het was niet groot. 174 m². Het was nog vrij en we konden er een optie op nemen.

Het ontwerpplan

Erik verdiepte zich in één dag in SketchUp 3D en ging aan de slag met het ontwerp. Ik verzamelde alle eisen vanuit de gemeente (welstand, bouwbesluit, duurzaamheid) en onderzocht de financiën. Binnen een weekend hadden we een plan uit de grond gestampt voor een compact en duurzaam huis van een vierkante meter of vijftig. (Ik wil het woord tiny house niet noemen, want voor ik het weet zit ik in een ecodorp en dat is niet zo mijn stylo. Nee, we noemen het een compact huis.) Als voorbeeld gebruikten we de bouwtekeningen van Wildlife Croft Skye in Schotland (waar je heide en bergen ziet, moet je een Nederlandse woonwijk visualiseren).

De optie op het kavel gaf ons twee weken om een plan te maken, uit te zoeken of het financieel en praktisch haalbaar was en het voorlopig koopcontract te tekenen. Ondertussen was er ook een andere geïnteresseerde die op de wachtlijst kwam (en dat was geen truc van de makelaar om ons onder druk te zetten, die mensen hebben inmiddels het kavel naast ons gekocht). Hoewel het allemaal nog vrijblijvend was, was het tegelijkertijd een gekkenhuis.

Hoe maakten we zo’n plan?

---

---

---

---

---

Zo hadden we binnen korte tijd een ontwerp en wisten we of het paste bij het kavel en ons budget. Technisch klopte het allemaal, maar was dit nou echt wat we wilden? De periode tussen onze vage dromen en het aardse ontwerpplan was kort en er was weinig tijd om het te laten bezinken. Scandinavië lonkte nog. Alles verkopen en alsnog gaan fietsen leek ineens een stuk simpeler. Ik maakte me druk om de financiën. Toch bleef het antwoord steeds ja. Ons enthousiasme was niet meer te stoppen. En op een gegeven moment besloten we maar in het diepe te springen en tekenden we het voorlopig koopcontract voor de grond.

Vervolg: Het ontwerp