Dichter bij de grond

Nu ik mijn baan heb opgezegd begrijp ik waarom het zo lang heeft geduurd. Het is niet niks. Het gevoel ergens bij te horen, zekerheid, geld, ego, alles ligt op straat. Vandaag was ik bij de kapper om een nieuw begin te knippen.

‘Wat doe je voor werk?’ Vroeg ze.
‘Ik behoed Nederland voor een watersnood,’ zei ik. Nog wel. Over twee maanden niet meer. Dan veeg ik mijn clean desk waaraan ik vanwege corona al een tijd niet gewerkt heb leeg en loop ik met een doos vol herinneringen het kantoor uit.

Het zijn mooie herinneringen. Ik durf na acht jaar wel te zeggen dat ik goed ben in mijn werk. Ik houd van mijn collega’s. Werk is voor mij nooit zomaar werk geweest, het is een hecht en intensief samen ergens naartoe leven en het voelt alsof ik een lange relatie uitmaak. Pijnlijk.

Het is een onwaarschijnlijk emotioneel proces om weg te gaan, te moeten onthechten, en toch moet het. Want vanaf het prille begin was er al iets dat niet helemaal klopte: Rotterdam. Wat deed ik daar? Waar haalde ik de motivatie vandaan om iedere dag weer voor een omgeving te werken waar grof geld verdiend wordt in een zee van asfalt en beton? Die motivatie raakte dus op. Daar kan Rotterdam niks aan doen, dat staat daar ook maar uit zijn voegen te groeien en er zijn mensen die zich er schijnbaar wel thuis voelen. Het was alleen niet zo mijn ding.

Plus dit. En dat is veel, veel groter dan mijn vage ongemak bij de stad. Ik heb zin in een nieuw avontuur. Ik heb ook zin om heel hard te werken – maar dan aan mijn eigen projecten. Ik wil nog meer naar de basis van het leven, nog dichter bij de natuur zijn, zoals ik vorige week ook al schreef. De wildernis roept altijd, net als het schrijven, en er zijn zoveel kantoren waar ik nog mijn hele leven in kan zitten. Ik vind wel weer een nieuwe baan, straks. Tot het zover is eet ik het jaarsalaris aan spaargeld op dat ik heb verzameld.

Een heel jaar!

Ik heb het tot in de puntjes voorbereid zoals ik met alles in mijn leven neig te doen. Ik werk al jarenlang toe naar het idee dat ik op een vaag moment in de toekomst wel eens minder geld zou kunnen verdienen, ik heb een schrift vol projectideeën en computer vol schrijfsels die in een wat definitievere vorm gegoten mogen worden. Voor mij is het de kunst om de plannen open genoeg te houden om het onvoorspelbare er doorheen te laten waaien.

En Erik dan? Die is met me getrouwd vanwege dit afwijkende gedrag. We hebben wel eindeloos gepraat of het het juiste moment was, of het financieel zou passen, of er niet teveel ongelijkheid tussen ons zou komen, of er geen alternatieven waren dan gewoon maar te stoppen en te zien wat de toekomst brengt. Maar hij moedigt het vooral aan vanwege het, zoals hij dat noemt, blije-vrouw principe (als ik blij ben, is hij blij). Hij zou teleurgesteld zijn als ik niet iets nieuws probeer.

In januari hebben we onze dromen opgeschreven, aan een waslijn gehangen en met elkaar gedeeld. (Twee jaar eerder leidde zo’n waslijn tot een huis bouwen.) Nu haalden we er een grote gemene deler uit die wel vaker terugkomt: een basiskamp maken waar we mensen dichter bij de natuur kunnen brengen en ruimte is voor creativiteit. Voor ons beide hebben we daar drie acties aan gehangen om een stapje dichter bij het vage ideaal te komen: iets leren (hij: houtbewerking/ik: wildernisgidsen), iets doen (hij: een werkruimte zoeken/ik: groenten verbouwen) en iets maken (hij: een kajak/ik: een boek).

Ik hoef het godzijdank niet alleen te doen.