Dichter bij de grond

Op 2 mei zegde ik mijn baan op en liet ik mijn anticonceptiespiraal weghalen. Die twee hebben niks met elkaar te maken maar gebeurden toevallig op hetzelfde moment. Het was simpelweg tijd om een paar langgekoesterde verlangens in een stroomversnelling te brengen. Wij bleken een van de gelukkigen te zijn bij wie het snel raak was en inmiddels ben ik drie maanden zwanger.

Kinderen zijn niet leuk

Ik schrijf ‘langgekoesterde verlangens’ maar voor zwanger worden gold dat eigenlijk niet zo. Ik ben altijd weinig enthousiast over kinderen geweest. Ze maken lawaai, zijn vies en onvoorspelbaar en er zijn er al zoveel. Ik hoor duidelijk niet bij de vrouwen die altijd van het moederschap heeft gedroomd.

Er was wel die keer dat ik acht jaar was en er achter kwam dat je bevruchting in een reageerbuis kunt nabootsen.
‘Heb je dan geen man nodig?’
‘Nee, alleen een zaadcel,’ zei mijn moeder.
‘Dat wil ik later!’

Ik wist toen nog niet dat een kind krijgen zonder man niet zoveel aan is.

Er was ook die keer dat ik voor een cursus een nachtje in een hotel sliep. Ik was een jaar of 22. Midden in de nacht werd ik wakker met een intens blij gevoel. Ik dacht: ik wil een baby. Het was zo’n heldere ingeving dat ik vanaf dat moment zeker wist dat het ooit ging gebeuren.

Maar over het algemeen was ik er van overtuigd dat kinderen niets voor mij zijn. Het paste niet bij mijn idee van avontuur en autonomie. Ik was ook lange tijd mezelf aan het zoeken en wilde dat de wereld me met rust liet. Dat is veranderd. Ik zoek nog van alles maar heb ook een thuis gevonden waarin het me steeds leuker lijkt om een klein gezin te hebben. Met Erik werd een romantische behoefte van ultiem samensmelten en ons leven doorgeven verder aangewakkerd. De vraag werd niet of we een kind zouden krijgen, maar wanneer.

Zo werden al mijn praktische bezwaren heel opzichtig en op klaarlichte dag met irrationele verlangens vermengd. We praatten een jaar lang over de mogelijke consequenties voor we de beslissende keuze maakten. Tegen die tijd waren we er klaar voor.

Eenzaam

De eerste weken van de zwangerschap waren nogal eenzaam. Ik voelde meteen dat alles anders was. Ik ben niet misselijk, ik heb niet extra veel zin in augurken maar ik was (en ben nog steeds) wel verschrikkelijk moe.

Zodra ik me inspan, ben ik uitgeput. Dat betekent dat ik niet meer mee kon komen met fietsweekenden, wandeltochten en kajakken. Maar ook thuiszitten en gedichten schrijven lukte niet omdat mijn hoofd één grote bol watten was. Voor Erik ging het leven in snel tempo door. Hij trainde voor de Transcontinental Race, een fietsrace van vierduizend kilometer dwars door Europa. Ik had het gevoel dat ik nergens meer bij hoorde.

Ik moest ook simpelweg wachten tot de cellen die zich in mijn baarmoeder vermenigvuldigden groot genoeg waren om iets zinnigs over de levensvatbaarheid te kunnen zeggen. De eerste weken was ik bijna continu bang. Er kan zoveel mis gaan tijdens een zwangerschap. Het is het meest risicovolle dat ik ooit heb gedaan. Ik heb de kans op succes nauwelijks in de hand en mijn altijd aanwezige faalangst zorgde voor veel huilbuien en slapeloze nachten.

Er waren twee dingen die hielpen. De eerste was de realisatie dat het nu al een succes is. Er voltrekt zich een wonder in mijn buik dat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik vind het prachtig hoe mijn lichaam groeit. Ik wilde dichter bij de natuur zijn. Dichter bij dan dit kun je bijna niet komen. Het tweede was dat ik een hoop over vertrouwen leerde. Want als er elke dag iets fundamenteel mis kan gaan, en je daar geen enkele invloed op hebt, heeft het geen zin om je er druk om te maken. Dat geldt eigenlijk voor het hele leven.

Echt zwanger

Toen we na twee maanden op de echo een zich uitrekkend wezen zagen met een kloppend hart, handen en voeten, alles wat een klein mens hoort te hebben, kon ik pas écht zwanger zijn. Ik zag hoe de baby op elke beweging van mijn lichaam reageert. Als ik lach, stuitert ze (hij?) op en neer. ‘Dat vind hij fijn,’ zei de verloskundige. Ik vroeg me af hoe ze dat wist. In ieder geval vond ík het fijn om te zien dat de baby en ik zo verbonden zijn.

Bij Erik groeide daarna ook snel het besef. Toen hij na drieduizend kilometer fietsen in het suïcidale verkeer van Servië terecht kwam, dacht hij: ik wil wel graag levend thuiskomen, ik stop ermee. In de podcast van de Transcontinental vertelde hij dat hij vader zou worden (link; min. 39:44). Ik zat er met tranen in mijn ogen naar te luisteren.

Gister zagen we op een volgende echo dat onze baby maarliefst 7,8cm en heel tevreden is. Met blauwe en rode blobs lichtte er op het scherm iets op dat een werkende bloedsomloop moest voorstellen. De hartkamers waren keurig van elkaar gescheiden en vulden zich op de juiste momenten. Op de rug lagen de wervels netjes in een lange rij en een doorsnee van de hersenen liet de zo herkenbare walnootstructuur zien die we van hersenen gewend zijn. Hij (zij?) moet alleen nog een beetje groeien.

Sterk

Hoe mijn lichaam zonder actieve aansturing van mijn geest zoiets wonderlijks voortbrengt, is me een raadsel. Ik ben nog nooit zo intelligent geweest. Wat me ook opvalt, is dat zwangere vrouwen verschrikkelijk sterk zijn. Ze ogen misschien zwak. De nadruk ligt op ziekte, verlofregelingen en medische controles. Maar voor mij voelt het steeds meer als een lange reis waarin we samen groeien.

Er gebeurt iets groots en meeslepends. Kijk, daar kan ik iets mee. Groot en meeslepend vind ik heerlijk. Want na alle transformaties die ik al kende – het opgaan in de natuur, de emotionele diepte van het menszijn – weet ik hoe multidimensionaal groei is. Het is vermoeiend, frustrerend, en onzeker. Het is emotioneel. Het is magisch, verbindend en levendig.

Nieuwe fase

Het is onvoorstelbaar, ik word moeder, Erik wordt vader. Omdat er al genoeg mensen op aarde zijn, is de kans groot dat we het bij één kind houden. We hebben nog een half jaar om onszelf en het huis daar op voor te bereiden. Ik heb een boek af te schrijven en een wildernisgidsopleiding af te maken. En hoewel dat nu soms wat moeizamer gaat, gaat het ook eigenlijk heel goed. Ik ben inmiddels bijgekomen van de eerste eenzame weken, er duiken steeds meer zwangere mensen in mijn omgeving op, we raken zo vanzelf ingeburgerd in de omgeving van Renkum. We nemen ons oude leven mee een nieuwe fase in.