Dichter bij de grond

Alle babyclichés zijn waar en tegelijkertijd nog nooit zo nietszeggend geweest. We hoorden van iedereen hoe je leven op zijn kop staat, dat alles alleen nog maar om je kind draait, dat de roze wolk niet bestaat, dat de roze wolk alles goed maakt. Maar er is helemaal niets dat je kan voorbereiden op een bevalling en een kraamweek.

Het enige dat bij ons resoneerde, was wat onze kraamhulp op dag zes zei terwijl ze aan de keukentafel een vestje van onze dochter zat te repareren: ‘Er ligt een stukje van je hart in de buitenwereld.’ In die ene zin zit alle liefde, onzekerheid en verantwoordelijkheid die op dit moment door ons heen spoelt.

Zondag 12 februari om 04:07 is onze dochter Heike geboren. Het moment dat ze huilend op mijn borst werd gelegd was een van de mooiste dingen die ik ooit heb meegemaakt. De dertig uur daarvoor waren verschrikkelijk. Ik dacht dat ik wel wist wat afzien is, en met pijn en vermoeidheid kan omgaan, maar ik had nog nooit een bevalling geprobeerd. Het duurde lang. Vrijdagnacht begonnen de voorweeën waardoor ik niet kon slapen. Ik dacht steeds: nu komt ons kindje. Maar ik wist het niet zeker. De verloskundige bevestigde de volgende morgen dat de bevalling begonnen was. Ik moest heel erg huilen van opluchting: de lange nacht was niet voor niets geweest. We konden inpakken en naar het ziekenhuis, want thuis bevallen leek me maar spannend.

De weeën waren niet pijnlijk maar vooral erg uitputtend. Ik wilde de hele tijd dat het ophield, probeerde ze toch te verwelkomen, want dat zou helpen, en ze werden steeds heviger. Nog een paar uur doorzetten, dacht ik, want ik had allerlei verhalen over snelle, soepele bevallingen gehoord van mensen die zomaar op de trap een kind baarden of het ziekenhuis niet eens haalden. Maar een paar uur werden een lange dag en nog een lange nacht. Ik werd daar heel onzeker van. Elke drie minuten werd ik binnenstebuiten gekeerd met een kracht waar niemand ooit iets over verteld had terwijl ik me afvroeg of ik het wel goed deed. Moest ik meer ontspannen? Was ik niet in staat om me over te geven? Had ik mijn eigen fitheid onderschat? De verloskundige moest steeds bevestigen dat ik niets beter kon doen en dat sommige bevallingen nou eenmaal wat langer duren, vooral bij een eerste kind.

Naarmate de uren voorbij tikten en ik de hele tijd in de kreukels op de grond, hangend aan een wasbak, hangend aan Erik door de kamer manoeuvreerde, dacht ik: ik wil nooit-nooit-nooit in mijn leven nog een kind. Mijn energie raakte snel op omdat ik te kort geslapen en niets gegeten had. Het duurde simpelweg te lang. Op een gegeven moment voelde het alsof er geen cel meer in mijn lichaam was die nog een wee kon opvangen. Zo had ik het niet bedacht, maar zo gebeurde het. Ik had een ruggenprik nodig om de nacht te overbruggen. En toen die eenmaal werkte, genoot ik ervan. Ik was overgeleverd aan de goede zorg van het ziekenhuis, kon weer een couscoussalade met dadels naar binnen werken en verbinding met Erik maken. Het zou nog tien uur zou duren voor onze dochter met een laatste krachtinspanning ter wereld kwam.

Ze lag op mijn borst, ik kon haar nauwelijks zien, maar ik voelde meteen dat dit onze baby was. ‘Je kunt je niet voorstellen dat dat in je buik zat,’ zeggen mensen. Maar ik kan het me nog precies voorstellen hoe het was, en dat ze hetzelfde voelde als nu ze buiten was. Ik wist dat het een meisje was, dat ze op Erik leek, dat ze tevreden was. Eindelijk konden we haar na negen maanden ‘baby’ een naam geven. Heike. Ze ging een tijdje bij Erik op de borst omdat ik gehecht werd. Daarna dronk ze direct mijn twee borsten leeg. Ik vond het onvoorstelbaar hoe ontspannen ze na zo’n intens gebeuren bij ons lag. Ik dacht dat baby’s slijmerig, verkreukeld en getraumatiseerd ter wereld kwamen, maar die van ons leek wel perfect. Het kon niet waar zijn. Toch was ze er.

Het meest onwerkelijke moment kwam toen ze knock-out van de slaap in de maxi-cosi-waarvan-we-nooit-dachten-dat-we-die-nodig-hadden werd geperst en achterop de bank van onze leenauto werd vastgeknoopt. We waren gekomen met een leeg bakje en een volle buik, en nu lag ze daar warm en aangekleed, de hele bevaltoestand achter de rug. Nogal slaapdronken reden we op een roze wolk, die dus wel bestond, in ons geval, naar huis. We reden extra voorzichtig.

‘Ik vond het zo zwaar,’ zei ik de hele tijd tegen Erik, al kon ik er nog niet echt bij wat we de afgelopen uren hadden meegemaakt. Als hij me aanraakte, kwam er een stortvloed aan tranen uit waarin alle stress zat die mijn lichaam verzameld had. En daar liet ik het maar bij. Het leek me heel natuurlijk dat zoiets groots nog een tijdje verwerkt moest worden, dat er niet meteen woorden voor waren en dat allerlei gevoelens over elkaar buitelden.

De kraamweek was een zee van liefde. Als je alles al hebt en je krijgt Heike erbij ontploft je hoofd van geluk. Ik was een hoopje door het huis schuifelende verse moeder met overal pijn en ongemakken. Er liepen continu vreemden in en uit om haar te meten, wegen, prikken en wat al niet meer. Ondertussen werden wij door de kraamhulp volgepropt met informatie terwijl we alleen maar wilde slapen. Maar alles was goed. Erik sliep op de bank met Heike op zijn borst, luisterde muziek, zei elke vijf minuten: ‘dit is zo intens schattig.’ Ze kreeg een slinger met haar naam erop genaaid en een waterdicht outdoorpak. Ze groeide als kool, van 3,8 naar 4 kilo in een week. En daarna namen we haar voor het eerst in de draagzak mee naar buiten, een rondje om de paardenwei; langer kon ik niet lopen.

Een baby maakt je leven voor korte tijd heel simpel. Zolang ze in de buik zat, was het enige dat ik wenste dat ze gezond was. Nu wens ik alleen nog maar dat er van haar gehouden wordt.