Waarom zou je trouwen? Ik heb daar nooit lang bij stil gestaan. Wel bij zo goed als alle andere denkbare relatievraagstukken maar niet bij deze. Het leek me zo simpel. Is liefde niet genoeg? Jawel. Maar trouwen is gewoon leuk.
Vrijdag 2 oktober zijn we getrouwd. Pas toen we onze bruiloft gingen voorbereiden ontdekte ik hoeveel beladen ideeën daar omheen bestaan. Voor sommige mensen is het helemaal niet leuk. Ze vinden het kleingeestig, ouderwets of onnodig duur.
En dan al die verwachtingen! Ik dacht dat alleen sukkels daar intrappen, maar het blijkt niet zo simpel. Trouwen is groot en je wilt zo’n belangrijk moment niet als een alledaagse gebeurtenis voorbij laten gaan. Ineens moet er van alles. En voor je het weet draait trouwen om de jurk, het pak, het feest en wordt het een saai luxeproduct. Hoe kom ik bij die gekke ideeën? Van het internet. Een tip als je trouwt: laat Google het niet zien. Want ongemerkt ga je dingen kopiëren die je nooit belangrijk vond.
Trouwen is groot
Na veel scrollen op Etsy, Pinterest, Instagram, enz. gingen we weer zelf nadenken. Waarom trouwen we eigenlijk? Bleek dat het toch wat verder ging dan ‘gewoon leuk’.
Erik en ik leerden elkaar kennen in het voorjaar van 2016. Hij werkte bij het waterschap in Delft, ik in Rotterdam, en onze teamleiders stuurden ons naar dezelfde cursus adviesvaardigheden. Onze gevoeligheid en avontuurlijkheid raakten elkaar en al snel waren we vrienden. We kampeerden bij Delft, gingen zeilen. Erik kocht een fiets en ontdekte het langeafstandsfietsen. We zagen elkaar sporadisch, tot zijn contract afliep en hij bij ons waterschap kwam werken. Toch hadden we al die tijd ons eigen leven, een relatie stond niet op de agenda. Toen dat veranderde was dat in het begin gek maar het voelde ook vanzelfsprekend.
We hadden elkaar gemist, realiseerden we ons, zonder precies te weten wat dat betekende. En we hadden ons nooit eerder zo vrij en tegelijkertijd zo verbonden gevoeld. Voor ons beide was dat bijzonder, omdat we zelden ergens zo zeker van waren. We wilden alleen maar meer samen zijn. En omdat we romantische, emotionele wezens zijn, wilden we daar bij stil staan. Niet doorgaan met de dingen van de dag, zoals je elke dag al doet, tot je wel ziet waar het heen gaat. Niet tussen de bedrijven door een handtekening onder een samenlevingscontract zetten. Maar bewust voor elkaar kiezen.
Programma
Om dicht bij elkaar te kunnen zijn hielden we het programma zo simpel mogelijk:
12:30 Verzamelen in het bos (Beetsterzwaag)
13:00 Boswandeling naar het gemeentehuis
14:00 Trouwceremonie
15:00 Fietstocht naar De Schuilplaats (huisje op de hei)
17:00 Koken, kampvuur, gitaar spelen, kampeerweekend
Het is makkelijk om te zeggen dat de jurk en de ringen vanaf dat moment minder belangrijk werden, maar dat is niet waar. Het zorgde voor de nodige frustratie om van het trouwideaal weer terug te komen bij natuur en verbinding. Veel kleding ziet er chique uit maar de kwaliteit is goedkoop. Al snel zochten we buiten de trouwwereld naar dingen die met vakmanschap gemaakt zijn, van natuurlijke materialen en bedoeld om in te bewegen. Ik kocht een katoenen jurk van Phase Eight en een mosgroene sjaal. Erik roodleren Thursday Boots en een nette outdoorbroek van DUER. We lieten ringen van hout maken door TimberRing in Utrecht.
Erik (maat 19,5): bubinga, bamboe, purperhart, wengi, noten, bubinga
Mieke (maat 16,75): bubinga, bamboe, bubinga
In mei zouden we trouwen, als we een jaar samen waren. De uitnodigingen waren net verstuurd, we kregen er steeds meer zin in. En toen was daar corona. In een klap was er niks meer om naar uit te kijken, want zo voelde het, ook al was er genoeg om wél naar uit te kijken – dat we al samen waren, bijvoorbeeld. Maar op dat moment waren we een tijdje heel zielig en zaten we huilend aan de keukentafel. De onzekerheid en het afstand houden zorgde voor zoveel stres dat we besloten het naar oktober te verplaatsen.
Daar ging het vanwege de tweede golf bijna weer mis. Vlak voor de herkansing werden de maatregelen voor maximale groepsgrootte aangescherpt. Onze 25 gasten mochten wel naar de ceremonie komen, maar het geplande kampeerweekend kon niet doorgaan. We waren diep gefrustreerd. Alles wat geïnstitutionaliseerd en in slecht geventileerde ruimtes zogenaamd volgens de richtlijnen van het RIVM plaatsvond was toegestaan, maar buiten kon niets. Tegelijkertijd was ik boos op mezelf, want hoe belangrijk was trouwen nog als mensen ziek werden en hun baan kwijtraakten? De nachten voor de bruiloft lagen we wakker. Eriks ouders belden campings en restaurants of we daar misschien terecht konden, maar eigenlijk hadden we daar niet zo’n trek in. Het laatste dat we wilden was in een lullig zaaltje belanden waar iedereen apart aan een tafeltje zou zitten om een klef gebakje te eten.
Een wandeling in de frisse buitenlucht, zonder knuffels en met voldoende afstand, moest wel kunnen, vonden we. We konden de boswandeling langer maken en iedereen onderweg wat te eten en te drinken geven. Het enige dat ons tegenstond, was dat we de meeste vrienden daarna weer naar huis moesten sturen. Want met een veel kleiner gezelschap zouden we bij De Schuilplaats kamperen.
Een dag voor het feest kookte Erik twee grote pannen chili voor het avondeten. Zijn moeder en zusje bakten taarten en cakes. Iedereen was druk met van alles. Broodjes bestellen, foto’s afdrukken, strijken. Tussen de bedrijven door hadden we een toespraak voor elkaar geschreven en ik had een liedje gemaakt. Er was geen tijd meer om naar de kapper te gaan, dus dat sloegen we maar over. De laatste nacht sliepen we als een blok en werden we vroeg wakker met de zon in ons gezicht. Ik was net zo opgewonden als toen ik vijf was en jarig.
Bruiloft in het bos
Op 2 oktober stonden we eindelijk in het bos bij Beetsterzwaag (Friesland) te stralen van geluk. Het was de laatste warme dag van het jaar. De herfst was begonnen, een lange onstuimige overgangsperiode van zomer naar winter, ons favoriete seizoen. Onze ouders hadden verderop een mand broodjes en drinken klaargezet. De vrienden druppelden een voor een binnen vanaf de parkeerplaats.
De helft kwam op de fiets. In de bosjes stond een paar mensen zich nog om te kleden. De meesten hadden wandelschoenen aan. Het was gek om weer eens zoveel vrienden bij elkaar te zien. Het bos en het zonlicht en waarschijnlijk ook de trouwsfeer deden meteen hun ding. Iedereen leek opgewonden blij.
Bij aankomst deelden we emaillen mokken uit. De foute witte met het rode hart en de roze waarvan we dachten dat niemand die wilde hebben waren als eerste weg. Met kleurrijke mensen en kleurrijke bekers liepen we door brede beukenlanen, langs een chique golfbaan die wat uit de toon viel en waarvan we deden alsof die er niet was.
Het bos kleurde herfst. Dieprood, diepgroen, diepgeel. De paddenstoelen kwamen uit de natte bosbodem tevoorschijn. Het mos dampte nog van de regen. Op een oude beuk zat een harige, felgroene rups. Het halve trouwgezelschap stond stil om het beest te bewonderen. Binnen een paar seconden was het gedetermineerd en gingen foto’s rond van de saaie nachtvlinder waarin hij zou veranderen. De meriansborstel. We noemden hem trouwrups.
De beukenlaan werd een zandpad, we doorkruisten een houtwerkplaats voor geestelijk gehandicapten en daarachter begon het park dat bij het Lycklamahûs hoort, een monumentaal pand waarin de trouwzaal van de gemeente huist.
Nog nooit, zei de bode, had hij meegemaakt dat het bruidspaar lopend aankwam. De gasten kregen een plek, wij mochten in spanning wachten in een kamertje ernaast. Mijn vader werd weer van zijn stoel geplukt, want hij mocht me weggeven. Stonden we daar in de gang met zijn tweeën nog net niet te snotteren, want mijn vader loslaten is wel emotioneel, bleek, en dat gold andersom net zo goed. Hij vroeg of Erik goed voor me zou zorgen toen hij mijn hand in zijn hand legde.
Een vriend speelde gitaar en zong een liedje. Ik dacht dat het wel leuk was om in te vallen, en toen stonden we daar dus twee minuten een duet te doen en kreeg iedereen mistige ogen. Maaija, de trouwambtenaar, gaf een persoonlijke toespraak. Ze was bij ons op bezoek geweest, facebookvriendjes geworden en had mijn blog uitgekamd waardoor het leek alsof ze ons al jaren kende. We zeiden warme woorden tegen elkaar over onze liefde en ons samen-buitenleven. En we trilden wat in elkaars handen van de emotie en de spanning en de blijdschap die zo groot was dat het zich geen houding wist te geven. Toen ik het liedje speelde dat ik voor Erik geschreven had, kon hij niet meer stoppen met huilen en moesten we elkaar een tijdje vasthouden, zijn wilde rode haren op mijn schouder, omdat we zo blij waren dat we elkaar gevonden hadden. Als het goed is hebben we ergens tussen de bedrijven door nog ja tegen elkaar gezegd.
Onze fietsen stonden in de hal van het gemeentehuis. We fietsten ons geluk mee naar buiten, de wijde ruimte in. De vrienden vormden een grote cirkel om ons heen, keken blij maar wat verdwaasd in de rondte alsof ze uit een lange droom waren gestapt. Er was weer zuurstof voor iedereen, nog meer bomen en zandpaden terwijl we terugliepen. We dronken sap en aten appelcake, kwamen langzaam terug op aarde, kregen een bijl cadeau met onze namen in het handvat gegraveerd en een boek over zelfvoorzienend leven.
De Schuilplaats
Met de zon in ons hoofd stapten we op de fiets. We hadden ons omgekleed achter de auto van Eriks ouders en reden met een paar outdoorvrienden over bospaden en door velden. In het donker kwamen we bij De Schuilplaats aan, een huisje op de hei van vriend Rowan. Daar gingen we drie nachten heel hard schuilen voor het gewone leven zodat we lekker in onze trouwbubbel bleven. De ouders hadden slingers opgehangen, bleven om wat te eten en gingen weer naar huis.
Er hoefde ineens niets meer dan slapen, planten kijken en boeken lezen. Twee man trok het bos in. Toen ze terugkwamen hadden ze sponszwam, amethistzwam en kastanjeboleet mee voor het avondeten. Erik lag ergens op zijn knieën mos te bekijken. De fotografe bracht de 1300 foto’s terug tot een overzichtelijke selectie van 300. Met onze boeken op de bank zat ik dat in totale tevredenheid allemaal gade te slaan. ‘s Avonds beleefden we de bruiloft nog een keer achter de laptop. Het zonovergoten bruidspaar, de trouwrups, de schermbloemen in mijn veldboeket.
Getrouwd
Een trouwdag hoeft niet perfect, maar dat was het per ongeluk wel. De slapeloze nachten van de coronastres zijn alweer vergeten. Het staat zwart op wit in het Nederlands en in het Fries. We zijn getrouwd!
De realisatie komt traag. Na het weekendhuisje trokken we twee weken door de natuur van Noord-Nederland (daarover later meer). En toen we thuiskwamen veranderde er niet zoveel, want naar kantoor gaan mag niet. We hingen de tent te drogen. De brievenbus stroomde vol met felicitaties. Kaarten, kleine cadeautjes. En van het pensioenfonds: wat betekent het partnerpensioen voor u?
De herfststormen herinneren ons aan het bos waar de rest van ons leven begon. Wat het sterkste blijft hangen zijn het diepe groen en het diepe geluk.
De trouwfoto’s zijn gemaakt door Jessie van Buggenum
Hier lees je over onze huwelijksreis op de fiets: link
8 reacties op “Bruiloft in het bos”
Lieve Mieke,
Bedankt dat je jullie geluk met ons deelt. En moge jullie geluk eeuwig duren. En dat je ons daar vaak deelgenoot van laat zijn.
Michiel.
Dank je wel!
Dank je wel voor jullie mooie trouwverhaal, ik werd er helemaal blij en ontroerd van. Ik wens jullie nog heel veel geluk samen.
Dank je Peter!
Wat een prachtig verhaal van jullie bruiloft, echt uniek.
Gefeliciteerd Mieke! Wat een sprookje!
Dank je!
[…] ons trouwweekend stapten we op de fiets voor een exotische huwelijksreis. Ik snapte dat fenomeen nooit. Vroeger […]