Abisko/Narvik. September 2022. 7 dagen. 80km.
I Alles is er. Romantiek. Kaarslicht om bij te schrijven. Storm, natte voeten die naar vuur snakken. De omhelzing van een houtgestookte hut. Mos op het dak. Standvastig in de grijze massa die overdag berg heet 's nachts sneeuwpiek. Schuilplaats. Heimdalshuis. Een naam van generaties terug.
II Een vrouw vraagt zachtjes of ze ons stoort met haar antieke geluiden. Rammelend staal van wateremmers kachel die wordt dichtgeduwd. Ze voedt ons pannenkoeken en platte broodjes, geur van warm deeg, veegt het bloem in de diepe groeven van de tafel verankert de geborgenheid.
III Een baby schommelt al weken in mijn buik, groeit als kool. Proeft de bergen van binnenuit. Soms praat ik met ze onder de sterren de baby en de berg twee-eenheid van oerkrachten.
IV In het kaarslicht was ik het roet van een pan, vraag ik me af wat de zin van het leven is welke weg we volgen of ons kind een jongen of een meisje wordt Ik poets mijn tanden in natte sneeuw, gehandschoende handen, reik naar ijskristallen die zich tegen de hemel verzameld hebben. Geen kraanwater geen wasbak hier.
V De ruigte van de dag is onder mijn nagels gekropen, in mijn slaapzak gekropen, warme dons, de roodomrande avond jaagt over het rotsmassief. Vannacht zal het waaien - hard. Regenen. De lucht zucht al onder het gewicht van de wolken, onzichtbaar in het donker.
VI Ik slaap als de midwinterzon in de wetenschap van wat er toe deed vandaag. Ik slaap in het geheugen van mijn spieren die weer zullen wandelen morgen. Die in hun lange en korte levens niets dan wandelen deden. Een vlam die nooit dooft. Dat, en steeds weer voelen wat de ochtend brengt.

Foto’s door Erik Venneman
Dit gedicht ontstond tijdens onze trektocht in Lapland, op de grens van Zweden en Noorwegen. September gaf herfstkleur aan de grijze rotsmassa’s. Hoog in de bergen viel verse sneeuw. Het zomertoerisme was voorbij maar het was nog niet te guur om ons traag en verwonderend door het landschap te kunnen bewegen.
We wisselden nachten in de tent af met berghutten om op te warmen en uit te rusten. Ik was vier maanden zwanger en extra gevoelig voor het leven dat achter ons lag, voor ons ligt, waar we vandaan komen, wat er voor ons toe doet.

Route-informatie, inclusief suggesties voor overnachtingen, vind je hier: link
3 reacties op “Berghut”
Wat een prachtig gedicht Mieke!
Dank je!
Mooie gedichtjes Mieke 😊