Dichter bij de grond

Eerder was ik zwanger in de bergen. Nu konden we Heike opnieuw de bergen laten zien. Na Ecolonie treinden we door naar de Alpen om onze kleine mee de hoogte in te nemen.

Vanuit de dichte, warme bossen van de Vogezen reisden we naar de ruige, koude bergen van Zwitserland. Ondanks dat we langzaam gingen, met de trein, waren daar ineens de drieduizenders. Eriks ouders haalden ons op van het station en reden ons naar hun vakantieadres in een geheim bergdorp, vakkundig verscholen tussen de toeristenparadijzen van Grindelwald en Kandersteg, weg van de massa maar dicht bij het spectaculaire gletsjer- en hogepiekenvuur. Wanneer je binnen een paar uur van het ene landschap in het andere wordt geworpen, kost het wat tijd om te bevatten wat er om je heen is: de bergen zijn er echt!

We hadden lage verwachtingen, want een baby. Het was al een groot cadeau dat we hier mochten zijn. En voor Eriks ouders was het een groot cadeau dat wij er waren. We dachten eerst nog dat we een beetje in de tuin zouden zitten, wij kwijlend naar de sneeuw in de verte turend, Heike kwijlend bij opa en oma op schoot. Maar tot onze grote verrassing stonden we al de eerste dag met Heike bovenop een berg. Het ging gewoon!

De Maxi(maal)-onding-Cosi die we al een week meesleepten, bewees eindelijk zijn nut. Waar we normaal op eigen kracht rondtrekken, reden we nu met de auto naar verschillende plekken van waaruit we wandelingen konden maken. We liepen rond bergmeren, zwommen in bergmeren, gingen met de stoeltjeslift omhoog, een kam van 2.050 meter op en door een diepe kloof waar een bergrivier zichzelf naar beneden stortte. Zo werd het toch een avontuurlijke vakantie en konden we ervaren wat er wél kan. We kregen allerlei ideeën voor de huttentochten en fietsreizen die nog komen gaan.

De almen waren een prachtige bloemenzee vol vlinders en andere insecten. Het was warm, zweterig weer. Heike sliep bij Erik op zijn borst in de draagzak en leek het allemaal wel best te vinden. We liepen twee tot vijf uur per dag, maakten aardig wat hoogtemeters, en onderweg gaf ik borstvoeding. Meestal droeg Erik ook de rugzak, zodat ik na het herstel van de bevalling niet meteen overbelast zou zijn. Ik had het nogal zwaar maar zonder bepakking voelde ik me heel sterk. Een beetje alsof je voor de wind fietst en denkt: zo, ik ben in vorm!

Waar ik vroeger dacht dat ik na een flinke bergwandeling moe was, en wel een terrasje/slaapje/sauna/massage had verdiend, kwam ik er nu noodgedwongen achter dat het nog lang niet op was. Want als we terug kwamen, werd Heike wakker, en dan liepen we de rest van de middag en avond met haar rond om te voeden, wiegen, liedjes te zingen en spelletjes te spelen. Met een baby ga je steeds weer door een laag van vermoeidheid om te ontdekken dat daaronder nog een restje energie ligt die aangeboord kan worden. Heel veel anders dan thuis was dat trouwens niet. Liever met baby van piek naar gletsjermeer sjouwen, dan van het kastje naar de muur. Zwaar is het evengoed wel.

Het was ondanks de inspanning de meest ontspannen week sinds ze geboren is. We voelden ons weer een beetje onszelf worden.

Praktisch

• Heike was tijdens deze vakantie vier maanden (18 weken) oud.
• Baby’s hebben sneller last van hoogteziekte. Het is beter je baby niet hoger te brengen dan 2.000 meter (sommige websites spreken over 2.800 meter). Slapen moet onder de 1.600 meter. Hoger kan wel, maar dan moet je baby eerst vier dagen geacclimatiseerd zijn op 1.600 meter.
• We waren vijf dagen onderweg met regionale treinen in Duitsland, Zwitserland en Frankrijk. Dat was deze keer goedkoper dan Interrail omdat we het Deutschlandticket (€49 in de zomermaanden) gebruikten.
• Heike had nog geen slaapritme, of we hadden het niet zo door, want ze sliep in de draagzak. ‘s Nachts sliep ze op hetzelfde slaapmatje als we in de tent gebruiken. Ze leerde deze vakantie rollen, en dat was soms een uitdaging. Tegen alle adviezen bouwden we haar toch een beetje in zodat ze niet van het matje zou rollen.
• Onze paklijst voor wandelen en fietsen met baby vind je hier: link