Dichter bij de grond

Ik ben verhuisd. Ontworteld en op een nieuwe plek geplant, zo voelt het, ook al is het de zesde keer.

Sinds mijn 16e heb ik me nergens meer echt thuis gevoeld. En als ik eerlijk ben, wil ik terug naar waar ik ooit vandaan kwam, naar Andijk, al weet ik dat ik ook daar niet meer kan aarden. Het is een nostalgisch verlangen naar hoe de wereld ooit was.

Nee, we zijn opnieuw begonnen in het groen omdat dat nog het meeste als thuis voelt.

Met de spullen op de fiets reden we naar het oosten. Daarna meanderden we met een rugzak langs de zuidrand van de Veluwe. Omdat we een week moesten overbruggen tot we in onze tijdelijke woning konden, sliepen we op kampeerterreinen, in een hostel en bij vrienden. Normaal vind ik dat mooi. Nu voelde het onwennig. Mijn appartement was verkocht, we hadden geen plek om te landen. En er moest ineens van alles, zoals buren leren kennen en enthousiast zijn over de toekomst. Ik herken dat gevoel van eerdere verhuizingen: de druk om er iets van te maken waardoor het meteen minder leuk wordt. Het hoort bij het overgangsritueel.

Ik neem vrije dagen en de tijd
om thuis te komen

Maak ik lange wandelingen
lees Wandelingen rond Wageningen, wandel met
oude kaarten
…Verzamel bladeren om te drogen
Plant zaden…
Bouw langzaam wat op.

Voel me verloren, toch.

Ik gooi een anker uit in het stamboomonderzoek. Ruim 350 jaar terug in de tijd vind ik tien generaties, meer dan honderd familieleden, en allemaal zijn ze altijd in West-Friesland gebleven. Ik ben bloed, vlees en West-Friese klei. Maar nu woon ik op een zandige stuwwal.

Het helpt niet.

Ik zoek een thuis. Ze zeggen dat je alleen écht thuis kunt komen bij jezelf, maar dat is maar gedeeltelijk waar. Ik ben geen geïsoleerd wezen dat losstaat van de omgeving en de geschiedenis.

Zou het hier lukken? Nee. Onze wereld is al te groot geworden om op één plek te kunnen blijven. Of, ja. De omgeving van Renkum is mooi. Stuwwallen, bos, beekdalen, uiterwaarden, dijken en polders. Het landschap leeft hier, minder rechtgetrokken, minder geasfalteerd. Alles voelt romantisch. Maar vooral het bos met de duizenden kleine paadjes door geborgen groenigheid. O, het bos!

Gister zagen we hoe een havik een bosuil greep en probeerde op te vreten. Het was onze eerste ontmoeting ooit met een wilde uil. De havik liet de uil los en vluchtte weg toen hij ons zag, de uil daarna ook.

Vandaag fietsten we met vrienden veertig kilometer over onverharde wegen. De beuken stonden in fris jong blad en daaronder lag een tapijt van bosbessenstruiken.

Zo verhuis je dus.

Ons hart ligt bij elkaar en in de natuur, en die twee zijn hier dichterbij dan ooit. Het fundament is er al en de betonplaat van ons nieuwe huis die over twee weken wordt gestort is daar alleen een fysieke uiting van.

Hier meer over ons bouwproject: https://dichterbijdegrond.nl/category/ons-ecohuis/